#👍"हा खेळ, सावल्यांचा, अर्थात चित्रदर्शन !":👌

 👍👍👍👍💐💐

"रंगांची दुनिया":

"रसिकमनांची रसिली यात्रा.....💐

👍"हा खेळ सावल्यांचा, अर्थात चित्रदर्शन !":👌

😊 "मी वसंतराव !":😢

पुण्यातील नाटकांच्या वेळा विचित्र आणि कदाचित गैरसोयीच्या आहेत. शिवाय पुण्यातली सार्वजनिक वाहतूक व्यवस्था देखील समाधानकारक नाही. कारण कदाचित पुष्कळ यांची स्वतःची वहाने आहेत. त्यामुळे आमच्यासारख्या वाहने नसणाऱ्या आणि वाहन चालवता न येणाऱ्यांना नाटके पाहणे पुण्यामध्ये तसे कठीणच असते. म्हणून मी हवापालट म्हणून पुण्याला आल्यावर शक्यतोव चित्रपट पाहणेच पसंत करतो. त्यातून "सिटी प्राईड" कोथरूड हे चित्रपटगृह, जायला यायला सोयीचे आणि अतिशय आल्हाददायक वातावरण असणारे, प्रशस्त आहे. त्यामुळे न चुकता पुण्याच्या आमच्या भेटीत निदान एक तरी चित्रपट पाहिला जातो.

अर्थात "कोरोना"च्या गेल्या दोन वर्षांच्या काळात सारे अशक्य होते. गेल्या दोन वर्षात आम्ही केवळ मुंबईला '83' हा वर्ल्डकप विजेत्या भारतीयसंघाचा पराक्रम दाखवणारा हा प्रेरणादायी चित्रपट पाहू शकलो होतो. त्यानंतर आता नुकताच "सिटी प्राईड" कोथरूड येथे "मी वसंतराव" हा, महान गायकाचा चरित्रपट पाहिला. या जातिवंत कलावंताचे जीवन हे किती चमत्कृतीपूर्ण आणि नियतीची एकामागून एक आव्हाने पुढे उभी करणारे होते, हे अतिशय परिणामकारक रीतीने ह्या चित्रपटात दाखवले आहे.

गेल्या काही वर्षात, नजीकच्या काळातील महान व्यक्तींवरील जीवनपट उलगडणारे चित्रपट "बालगंधर्व" "लोकमान्य" पुलंचा "भाई" "आनंदी गोपाळ" इ.इ. येत गेले आहेत. त्याच माळेतील हा वसंतराव देशपांडे ह्यांचे रोमहर्षक संघर्षमय जीवन चरित्र दाखवणारा बोलपट आहे. बालवयातच जीव घेणाऱ्या एका विचित्र घटनेपोटी, आपल्या नवऱ्याला विरोध करून, स्वतःच्या लहान मुलाला घेऊन जाणाऱ्या, खंबीर आईच्या छत्राखाली वाढणार्‍या या माणसाने, जीवनात कर्तव्य सर्वश्रेष्ठ मानले आणि त्यासाठी खंबीरपणे, संघर्ष करत, कठीण परिस्थितीला धीरोदात्तपणे तोंड कसे दिले ते पाहताना, डोळ्यात अश्रू कधी उभे राहतात ते कळतच नाही. संगीतामध्ये घराणे महत्वाचे मानले जाते माझे देशपांडे घराणे माझ्या पासून सुरू होते, असे म्हणत स्वतःच्या टर्मस् वर जीवन जगणार्या मनस्वी तपस्वी माणसाची ही जीवनकहाणी परिणामकारक आहे.

परंतु 'भगवान के घर देर है' लेकिन अंधेर नही !' हे पटवणरी एक घटना, वसंतरावांच्या प्रौढावस्थेत, 'कट्यार काळजात घुसली'च्या निमित्ताने, खानसाहेबांच्ता रूपाने वसंतरावांच्या जीवनात सुवर्णसंधी येते आणि नंतर त्यांनी कधीही मागे वळून बघितले नाही. त्यांच्या बावन्नकशी सुरेल सुरांचे सोने झाले. शेवटी माणसाचे जीवन हा ऊन-पावसाचा सावल्यांचा खेळ असो असंच म्हणायचं ! 

संपूर्ण चित्रपट हा मधूर व श्रवणीय संगीतमय पार्श्वभूमीवर, विदर्भातील मूर्तिजापूर नागपूर ते चक्क लाहोर पुणे लखनौपासून नेफाअशा विविध माहोलात उलगडत जातो. इतके पुरे नाही म्हणून की काय स्वातंत्र्यपूर्व काळातील नाट्यमय घटना, जोडीला स्वरबहार मास्टर दीनानाथ खान साहेब बेगम अख्तर आणि अर्थातच वसंतरावांचे जीवाभावाचे जोडीदार पुल देशपांडे यांच्या प्रसंगोचित दर्शनाने रंगतदार झाला आहे आणि तो तुम्हाला खुर्चीत खिळवून ठेवतो. 

एखाद्या कादंबरी शोभावी अशी ही जीवन कथा, मनाला चटका लावून जाते. येथील विलक्षण योगायोग असा दुर्मिळ की, आजोबांची भूमिका स्वतः नातवाने परिणामकारक रीतीने सादर करणे हा, कदाचित चित्रपटसृष्टीत एकमेवाद्वितीय असावा ! राहुल देशपांडे ह्या तरुण गुणी कलाकालाने, अक्षरशः आपला जीव ओतून, आपल्या आजोबांच्या भूमिकेला न्याय दिला आहे. तीच गोष्ट चित्रपटातील सर्वच अभिनेत्यांची, गीतसंगीताची आणि अफलातून दिग्दर्शनाची होय. खूप खूप दिवसांनी एक आगळावेगळा, मनाला आंतरिक अशी सहवेदना देणारा चित्रपट बघायला मिळाणे, हा मनभावन क्षणच म्हणायचा.

हा लेख नजरेखालून घालत, संपादित करत असताना, "मोबाईल सर्फिंग"मध्ये दुर्मिळ अशी ही चित्रफित, पहायला मिळाली. स्वतः वसंतराव,भारतरत्न भीमसेन जोशी आणि सुधीर फडके यांच्या सुरांतील गीताला पेटीवर साथ देणारे महाराष्ट्राचे लाडके व्यक्तिमत्व "पुल" !

ही लिंक उघडून पहा........

" अवघाची संसार सुखाचा करीन !"

https://youtu.be/x5RL64KTT6U

हा लेख जर आवडला....

तर लिंक शेअरही करा.....

😊"चाकोरीबाहेरील चित्रपट-कथा अन् व्यथा !":😢

नुकतीच एक बातमी वर्तमानपत्रात वाचली. फ्रान्स मधील 'कान्स' येथील आंतरराष्ट्रीय चित्रपटमहोत्सवासाठी, तीन मराठी चित्रपटांची निवड झाल्याची ती बातमी होती. ते तीन चित्रपट- "पोटरा" "कारखानीसांची वारी" आणि "तिचं शहर होणं" ! हे चित्रपट एकूण ३२ चित्रपटांमधून निवडण्यात आले अशी ती बातमी होती. 

माझ्यासारख्या सर्वसामान्य रसिकाला हे तीन चित्रपट, चित्रपटगृहात कधी आले, किती दिवस चालले, याची काही कल्पना नाही. बहुदा बऱ्याच रसिकांना देखील असेच वाटत असेल. त्यातले त्यात "कारखानीसांची वारी" या चित्रपटासंबंधी काही ना काही, वाचल्याचे किंवा ऐकल्याचे उमजते. परंतु "पोटरा" आणि "तिचं शहर होणं" ही दोन नावे कधीच ऐकल्याचे स्मरते नाही. 

नवल हे वाटते की "Such films which classes or critics like, the masses reject or either don't get opportunity to see them at all !" हे तत्त्व आहे. ते नेहमी विशेषतः मराठी चित्रपटांच्या बाबतीत कां खरे ठरते ? तेच कळत नाही. महोत्सवात यशस्वी होणारे किंवा पुरस्कार प्राप्त चित्रपट हे लोकप्रिय कां नसतात, याचे उत्तर म्हणून शोधणे गरजेचे आहे. 

कदाचित अशा तऱ्हेचे चाकोरीबाहेरचे चित्रपट निर्माण करणाऱ्यांची व समीक्षकांची द्रुष्टी, प्रतिभा आणि सर्वसामान्य प्रेक्षकांची आस्वादक क्षमता यामधील जमीन अस्मानाच्मा फरकामुळे असे होत असावे. प्रश्न हा आहे की, चित्रपट कशाकरता निर्माण केले जावेत हा. करमणूक हा विचार तर प्राधान्याने आहेच, पण त्याचबरोबर समाजप्रबोधन हेही चित्रपटांनी करावे हेही खरे. परंतु ते सर्वसामान्य प्रेक्षकांपर्यंत जावेत, त्यांना रूचतील अशा पद्धतीने निर्माण होणाऱ्या चित्रकृतींची अपेक्षा ठेवणे, गैर नव्हे.

तसे जर झाले, तर जे सर्वसामान्यांना आवडते, ते आणि तसे चित्रपट कदाचित महोत्सवात पुरस्कार देखील मिळवू शकतील !

आपल्याला काय वाटते, ते प्रतिसादात जरूर लिहा.

धन्यवाद.

सुधाकर नातू