👍"ह्याला जीवन ऐसे नांव !" :😢

 

👍"ह्याला जीवन ऐसे नांव !" #:😢

👍"सबके साथ, जीवन भकास":😢

येथे मला, एका गंभीर वास्तवाकडे लक्ष वेधायचे आहे. सध्या कुणा विशीतल्या तरुणाला अचानक हार्ट फेल होऊन म्रुत्यु येतो, तर कुणी खेळाडू असाच मैदानावर खेळता खेळता राम म्हणतो. चाळीशींत कोणे एके काळी लागणारा चष्मा पहिली दुसरीतल्या मुलांना लागतो. पन्नाशी साठीनंतर येणारे उच्च रक्तदाब वा मधुमेहासारखे आजार आता वयाच्या पंचविशी वा तिशीत शिरकाव करताना दिसत आहेत.

कँन्सर सारखा भयावह जीवघेणा रोग कुणाला केव्हा जडेल ह्याचाही काही नेम राहिला नाही. विविध प्रकारच्या जीवघेण्या अपघातांमुळे तर माणसे दररोज किड्यामुंगीसारखी मरताना दिसत आहेत. एकीकडे शरीर विज्ञान व मेडीकल संशोधन अचंबित करणारे पराक्रम करत असताना, अनारोग्याची ही वयातीत अनिश्चितता भयावह आहे.

जीवनातील स्पर्धा विकोपाला गेली आहे, अपेक्षा उंचावत असताना प्रयत्न अपुरे पडत आहेत आणि ताणतणाव असह्य मर्यादा गांठत आहेत. दुसर्या बाजूला सार्वजनिक आरोग्यसेवेलाच अव्यवस्थेमुळे आयसीयुमध्ये घालण्याची वेळ आलेली दिसत आहे. खाजगी आरोग्यसेवा उत्तरोत्तर महागडी व सर्वसामान्यांच्या आवाक्याबाहेरची झाली आहे. गरीब श्रीमंतामधली विविध आर्थिक स्तरांवरील दरी भयानक रूंदावत चाललेली आहे, ते वेगळेच!

हे असे कसे कां व कुणामुळे झाले त्याचा सर्वांनीच गांभीर्याने विचार करायला हवा. ऐहीक प्रगती व श्रीमंती म्हणजेच जीवनातील यश असे मानण्याच्या नवसंस्क्रुतीने जो तो अक्षरश: सुसाट धावत सुटला आहे. अशा तर्हेच्या जीवन तत्वज्ञानाच्या पार्श्वभूमीवर, तंत्रज्ञानाच्या अचाट प्रगतीमुळे जीवनशैलीत आमुलाग्र बदल होऊन माणूसामाणसातील आपुलकीचे नाते भंग पावताना दिसत आहे. माणसे एखाद्या रोबोटचा अवतार बनण्याचा व त्यांची बेटे बनण्याचा धोका आ वासून उभा आहे.

"सबका साथ, सबका विकास" ऐवजी
"सबके साथ जीवन भकास" असे म्हणायला लागण्याची वेळ आता खरोखर दूर नाही. जीवनविषयक आणि सार्वजनिक विकासविषयक मूलभूत संकल्पनांचाच गांभीर्याने पुन्हा सर्वांनीच विचार करणे ऐरणीवर येणे गरजेचे आहे."

😊"आशा वा निराशेचा खेळ !"😢

"अपेक्षा आणि जबाबदारी या जुळ्या बहिणी असाव्यात, कारण एक आली की, तिच्या पाठोपाठ आपोआप दुसरी येते किंवा दुसरी जर अंगावर पडली, तर आपोआप पहिली आलीच आली. ह्या लपंडावाच्या खेळापासून माणसाची सुटकाच नाही.

एकमेकींवर अवलंबून असणाऱ्या अपेक्षा आणि जबाबदारी ह्या भावना, माणसाच्या जीवनात सातत्याने त्याच्या मागे लागलेल्या असतात. त्यामुळे त्याचे काम होते किंवा होतही नाही. सहाजिकच अपेक्षाभंग अथवा समाधान ह्याही भावना त्यांच्या परिणामांवर अवलंबून असतात. 

शक्यतोवर आपल्या अपेक्षा पूर्ण करण्यासाठी जी जबाबदारी आपोआपच आपल्यावर येते, ती कसोशीने प्रामाणिकपणे व निष्ठेने कष्ट घेऊन पार करणे, हे सातत्याने प्रत्येकाचे कर्तव्य असते. पण सध्याच्या एकमेकांवर अवलंबून असणाऱ्या जगामध्ये, हे साधतेच असे नाही. कारण ज्याच्याकडून आपण अपेक्षा करतो, तो योग्य ती कृती न करता जबाबदारी टाळतो आणि दुसऱ्याला मनस्ताप होतो. माणसांच्या समस्यांचे, सुखदुःखाचे मूळ हे अपेक्षेनुसार जबाबदारी पूर्ण करण्यावर अवलंबून आहे."

"टी20"सामन्यांप्रमाणे, मर्यादित वेळेत राहून अधिकाधिक उत्कंठापूर्ण व हव्या हव्याशा वाटण्याचे कौशल्य टीव्हीवरील मालिका दाखवतील कां?

-----------------------------

👍""वारसा, खालसा!":😢

नामवंत घराण्याची मूळ व्यक्ती जितकी धोरणी, कर्तबगार व नेत्रुत्वगुण, दूरद्रुष्टि असणारी असते, तेवढे व तसे कार्यक्षम तिचे नंतरचे वारसदार अभावानेच निपजतात.

राणा भीमदेवी थाटाने अशा वारसदारांनी कितीही वल्गना केल्या, तरी केव्हा ना केव्हातरी त्यांचे पितळ उघडे पडतेच.

कुठल्याही क्षेत्रातील नावाजलेल्या घराण्यांची घसरगुंडी, जरी लगेच दुसर्याच पिढीत झाली नाही, तरी तिसर्या वा चौथ्या पिढीनंतर र्हास सुरु होतो, ह्याला इतिहास साक्ष आहे.

-----------------------------