#👍"काळाचा महिमा, दुसरं काय !!😊

 👍"काळाचा महिमा, दुसरं काय !!"😊

"पडू आजारी मौज वाटते भारी !" अशी लहानपणी मला आठवतंय एक कविता होती. ती मला
खूप छान वाटायची. कारण एक आठवण तशी आहे त्याच संबंधित. लहानपणी तिसरीपर्यंत मी सारखा आजारी असायचो, काही ना काहीतरी होत असायचं, ताप सर्दी खोकला वगैरे वगैरे. आई किंवा बाबा आपोआपच मला फॅमिली डॉक्टरांकडे नेऊन औषध आणायचे. मला इंजेक्शनची तर खूप भीती वाटायची. एकदा तर मांडीवर इंजेक्शन देताना सुईच मोडली. त्याची खूण अजून आहे !

त्यावेळेला मला आठवतंय, आम्ही बैठ्या बरँक्समध्ये रहायचो. मधल्या खोलीत, गादीवर मी आडवा पडलेला असायचो आणि वरती आमच्या इथे काचेचे एक कौल लावलं होतं, प्रकाश येण्यासाठी. त्या कौलातून मी आपला वर बघत असे आणि ही कविता मनातल्या मनात मला आळवत असे. कारण आजारामुळे शाळेत मला जायला काही लागायचं नाही, अशी ती आठवण.

आज ती आठवण, आठवली की, लक्षात येतंं ज्येष्ठ नागरिक झाल्यावर ह्या कवितेला खरंच काही अर्थ नाही. कारण आजारी पडणं, शरीर विकलांग होणं रोजच्या ज्या काही हालचाली आवश्यक आहेत, त्या मंदावणे म्हणजे शरीराला आणि मनाला किती त्रासदायक असतं ते. त्यामुळे आता ही कविता निदान जेष्ठ नागरिकांसाठी तरी बदलायला हवी, "अस्सं आजारपण नको ग बाई" असं आता म्हणायला हवं.

कायम सगळे आरोग्याचे नियम पाळून काटेकोरपणे जगत आजारपण येणार नाही याची काळजी सर्वांनीच विशेषतः ज्येष्ठ नागरिकांनी घ्यायलाच हवी. कारण आता आपल्याच्यानं काही होत नाही आणि घरामध्ये बहुतांश दोनच जणं, पती पत्नी हे ज्येष्ठ नागरिक, मुलं वेगळी झालेली वा परदेशात. ती त्यांच्या संसारात मग्न. त्यामुळे कितीही झालं तरी त्यांना आपल्याला मदत करायला येणं हे तसं कठीण व त्रासदायकच.

परंतु याकडे नुकतच दुर्लक्ष झालं आणि काही कामानिमित्त बाहेर गेल्यावर पावसात भिजायचा प्रसंग आला, उत्साहाच्या भरात तेव्हा लक्षात आलं नाही की, याचा दुष्परिणाम काय होणार ते. कारण नंतर त्यामुळे आजारपण आलं, अंग थकलं, दररोजच्या हालचाली आणि विहीत कार्यक्रम करता येईनासे झाले. तेव्हा जाणवलं की, चांगलं धडधाकट असणं आणि दररोजचे कार्यक्रम आपले आपण उत्साहाने पार पडता येणं, यात किती सुख आहे ते.

म्हणूनच "पडू आजारी मौज वाटते भारी" ऐवजी
मी आता धडा घेतला आहे की,
"अस्सं आजारपण नको ग बाई" !
हा सारा काळाचा महिमा, दुसरं काय !!

धन्यवाद
सुधाकर नातू