#👍"वाचा, फुला आणि फुलवा-१ !"💐 # !":

 👍"रंगांची दुनिया":👌💐"रसिकमनांची रसिली यात्रा" !💐

💐"शारदोत्सव !":💐:👍" आजचा दिवस माझा !":👌

"महाराष्ट्र टाईम्स"मध्ये रविवार पुरवणीत नेहमी खूप चांगला वाचनीय मजकूर येतो. विषयांची विविधता हे या पुरवणीचे वैशिष्ट्य म्हणावे लागेल. पौराणिक कथा एखादी तर असतेच असते, त्याचबरोबर 'दीडदमडी' हा सद्यस्थितीवरील उपहासात्मक, विडंबनात्मक लेख. शिवाय बौद्धिक खाद्य पुरविणारा इतरही साहित्याचा नजराणा तिथे असतो.

दि. ३० जानेवारी'२२ च्या पुरवणीत पहिल्यांदा श्री हेमंत जोगळेकर यांचा 'माझे पहिले संपादक' हा ह मो मराठे यांच्या आठवणी जागवणारा लेख मनाला उभारी देऊन गेला. साहजिकच त्यांना मनापासून दाद देणारा ईमेल देखील पाठवला गेला. ही जी दाद देण्याची प्रक्रिया अथवा प्रोसेस असते ती मनाला आतून सुखावत असते, भारावलेपण आणत असते. असे एखाद दुसरे भारावलेपण जरी आपल्याला एखाद्या दिवशी मिळाले, तरी आपल्याला तो दिवस सार्थकी लागला असे वाटून जात असते. इथे तर रेलचेल झाली

👍"कि चुप रही जुबाँ !":

रविवार मटा पुरवणी मधील मंगला खाडिलकर यांचा सुमन कल्याणपूरकर यांच्यावरील भावमधुर तरल गीतांच्या मर्मस्पर्शी आठवणींना उजाळा देणारा हा चपखल शीर्षकाचा लेख वाचून, मला जे काय वाटले ते शब्दात व्यक्त करणे खरोखर अशक्य आहे. आज ८६ व्या वर्षीही सुमनताई आपल्या आवाजाची गोडी आणि भावमधुरता तशीच राखून आहेत हे वाचून त्यांचे कौतुक वाटले, तसेच त्यांचे बहुआयामी व्यक्तिमत्त्व कितीतरी विविध गोष्टींमध्ये कसे मग्न असते, ते उमजून, एका वेगळ्याच उंचीवर या गायिकेला घेऊन गेले ! सध्या अशी माणसेच विरळा. 'आपल्याला रुचत नाही', म्हणून व्यावसायिक  गायनाच्या भागातून निवृत्ती घेतली", हे वाचून खेद वाटला. त्यांच्या गुणांचे अजून कितीतरी कौतुक व्हायला हवं होतं, अशी खंत हा लेख वाचून मनात घर करून गेली.👌

👍"महाराष्ट्राचे भूषण !":

त्यानंतर अ का प्रियोळकर यांनी मराठी भाषेला अथक प्रयत्नांती संशोधन करून, विविध अशी मोलाची ग्रंथसंपदा "मराठी संशोधन मंडळा"च्या माध्यमातून कशी निर्माण केली आणि या संस्थेच्या एकंदर ७५ वर्षाच्या वाटचालीचे अभिमान वाटावे असे कार्य देखील मनाला समाधान देते झाले. आपण मराठी ही अभिजात भाषा म्हणून केवळ मागण्या व उदघोष करतो. पण महाराष्ट्राला भूषण वाटाव्यात अशा "मराठी संशोधन मंडळा"सारख्या संस्थांविषयी कोण किती आस्था दाखवतो ? ह्या संस्था व तिथे कार्यरत असलेले प्रदीप कर्णिक ह्यांच्यासारखे लेखक त्यांच्या परिने निमूटपणे इतकी दशके मराठीसाठी धडपडत आहेत. त्यांना आवश्यक ते आर्थिक सहाय्य व इतर सामुग्री मिळाली पाहिजे, अशी जाग्रुती ह्या डोळ्यात अंजन घालणार्या वाचनातून झाली.👌

👍"उदात्ततेचा खरा प्रश्न":

ह्याच पुरवणीमधील "उदात्ततेचा खरा प्रश्न" हा लोकेश शेवडे यांचा वैचारिक लेख अक्षरशः आपल्याला अंतर्मुख करणारा आणि स्तंभित करणारा असाच आहे. खुनासारख्या गुन्ह्याबद्दल प्रचलित कायद्यानुसार कठोर शिक्षा झाली पाहिजे, तसेच असा अमानुष व कायदा हातात घेणारा गुन्हा घडला, तर त्याचे कुठल्याही प्रकारचे समर्थन खरं म्हणजे होऊ शकत नाही. तो अपराध करणार्‍या गुन्हेगाराला प्रचलित कायद्याप्रमाणे जबर शिक्षा झालीच पाहिजे. तरच सुसंस्कृत अशा व्यवस्थेचे व ती मानणार्या समाजाचे दर्शन घडू शकेल, अशा तर्‍हेचा विचार या लेखातून मिळतो.

दुसर्यांचा जीव घेणार्या गुन्ह्यामध्ये कुठल्यातरी न पटणार्या वेगळ्या कारणांचा आणि त्यातून निर्माण झालेल्या बेगडी उदात्ततेचा कधीही उदो उदो होता कामा नये. कारण शेवटी कायदा कोणी हातात घेऊ शकत नाही, हेच सत्य अधोरेखित झालं पाहिजे. सध्या चर्चेत असलेल्या वेगवेगळ्या खुनांसारख्या गुन्ह्यांचा आणि त्यावरील शिक्षा तसेच त्या खुन्यांना पाठिंबा दिल्यासारखे उदात्ततेचे गोडवे गाणार्या वर्गाच्या वागण्याचा उहापोह ह्या लेखात संयमित व पटेल अशा शब्दात केला आहे. सुसंस्कृत समाजाला व न्यायप्रिय व्यवस्थेला खरेखुरे काय अभिप्रेत असायला हवे? हा यक्षप्रश्न ह्या वाचनांतून निर्माण होऊन गेला.

👍"उडपी भोजनग्रुहांचा जनक !":

आज सोमवारी तर 'मुंबई षडदर्शन' या सदरात माटुंग्याच्या ए रमा नायक यांनी १९४२मध्ये स्थापन केलेल्या माटुंग्याच्या "उडपी श्रीकृष्ण बोर्डिंगने मुंबईतील खाद्यसंस्कृतीला दिलेले उडपी हॉटेल रुपी योगदान वाचून कसे कोण जाणे डोळ्यातून आनंदाश्रू झिरपत राहिले. हे असेच क्रुतक्रुत्य करणारे अश्रु सुरू जेव्हा जेव्हा होतात, तेव्हा तेव्हा आत्मानंदी चित्त गेल्यासारखे वाटते. कारण ह्याच हाँटेलमध्ये आम्ही अनेक वेळा माफक दरातील सुग्रास भोजन करायला जात असतो. तिथले अनलिमिटेड पापड तर मला खूपच आवडतात. मुंबईतील उडपी हॉटेलांची सुरुवात ह्या ए रमा नायक ह्यांनीच केली हे वाचून, मनामध्ये त्यांच्याबद्दल कमालीचा आदर निर्माण झाला. मीही तिथे जात असल्यामुळे मला या सगळ्या वर्णनाची अधिकच खुमारी वाटली.👌

👍"आयडीयल वाचनसंस्क्रुती !":

त्या अगोदरच्या ह्याच सदरातील लेखात 'आयडियल बुक डेपो'चे कांताशेठ यांच्या वाचन संस्कृती वृद्धिंगत करणाच्या अविश्रांत श्रमांचा लेखाजोखा मांडला होता. कोकणातून कोकणातून आलेला एक गरीब माणूस-कांताशेठ ह्यांचे वडील, ग्रंथ व्यवहारात कसे पडले आणि नंतर त्यांची मुले तो ग्रंथ व्यवहार वृद्धिंगत करत त्याचा एक वटवृक्ष कसा करतात, त्याचे हृद्य चित्रण या लेखात केले होते. तो लेखही मनाला भावून गेला. कारण वाचनसंस्कृतीची 'आयडियलची गल्ली' ही मुंबईच्या दादरमधील सांस्कृतिक जीवनात 'छबिलदास प्रायोगिक नाट्यचळवळी'च्या बरोबरीने आपले योगदान देत राहिली, हे नव्याने जाणवले.

💐अशा विविध अनुभवांचे वाचन, आपल्या 

माणूसपणाला जशी जाग आणतो, तद्वतच मनीची रसिकता अधिकच फुलवत, मनातल्या मनात दाद देत जातो. असे जेव्हा होते तेव्हा आपला वेळ वाया न घालवता आपण सार्थकी लावला आणि "आजचा दिवस माझा" असे वाटत, आपण परमानंदी तल्लीन होऊन कधी जातो, ते कळतही नाही.💐

धन्यवाद

सुधाकर नातू