#👍"शारदोत्सव !":👌 "मन चिंब चिंब !"💐

 👍👍👍👍💐💐

👍"रंगांची दुनिया":💐:"रसिकमनांची रसिली यात्रा.....💐

👍"शारदोत्सव !":👌 "मन चिंब चिंब !"💐

जो तो नेहमी कशाच्या ना कशाच्या तरी मागे धावत आहे, काहीतरी मिळवण्यासाठी धापा टाकत आहे. या साऱ्या धिबीडग्यामध्ये, लोकसंख्या हरणाच्या गतीने वाढली. परंतु संधी मात्र मुंगीच्या पावलाने लुप्त होत गेल्या. असे ताणतणाव वाढत असह्य होताना, अर्थातच माणूस कुठे ना कुठे तरी 

अधूनमधून विसाव्याचे क्षण शोधण्याचा प्रयत्न करतो. त्यामध्ये त्याची इच्छा असते की, आपल्याला "कम्फर्ट झोन" मध्ये वावरता यावं. ज्यामध्ये आपल्याला सुख समाधान आणि शांती मिळेल. 

मात्र त्याचे प्रत्येकाचे मार्ग वेगळे असतात. असा "कम्फर्ट झोन" वा समाधानाचे क्षण अनुभवण्यासाठी हॉटेलमध्ये जाणे किंवा चित्रपट नाटकांना जाणे, संगीत ऐकणे वा पर्यटनातून दुनिया पहाणे अथवा मित्रमंडळी यामध्ये गप्पा-टप्पा कट्ट्यावर बसून मारणे वा पत्त्यांचा फड रंगविणे, अशा अनेक प्रकारे माणूस समाधानाचे, आपल्या आवडीचे क्षण शोधण्याचा प्रयत्न करत असतो. त्या सार्यांमध्ये मला तरी वाटतं की, वाचनासारखा आनंद आहे तो आगळावेगळा अनोखाच !

कारण इथे तुम्हाला दुसऱ्या कोणाची गरज भासत नाही. तुम्ही आणि तुमच्या समोरचं एक अद्भुत शब्दविश्व एवढेच काय ते असतं. साहजिकच तुम्ही त्या शब्दांमधील अनुभवांशी, विचारांशी एकरूप होऊन जाऊ शकता आणि त्यातूनच तुम्हाला पुनःप्रत्ययाचे अनेक प्रसंग आठवू शकतात. आपले अनुभवविश्व, आपल्या जाणिवांचा भवताल अधिकाधिक विशाल होत जातो. म्हणूनच मी म्हणतो: "आनंद सुख समाधान मिळवण्यासाठी कुठे बाहेर जायची गरज नाही, ते तुमच्याजवळच आहे, असे वाचनाच्या रूपाने !

माणसाच्या अंगावर पाणी पडलं की तो ओला होतो, पावसात भिजण्याचा, तशा नैसर्गिक ओलेपणाचा तर खरोखरच वेगळाच आनंद असतो. त्यामुळे ओला चिंब चिंब माणूस झाला शरीराने, पण खरं तर जेव्हा माणसाचं मन चिंब चिंब होतं, तो क्षण भाग्याचा !

प्रत्येकाचं माणसाच्या मन चिंब-चिंब करणारं वेगळं कारण असतं. मला तरी एखादं चांगलं वाचायला मिळालं- असं की, ज्या वाचनातून मन अगदी प्रफुल्लित अचंबित व तृप्त होतं, तरी देखील चिंब चिंब झाल्यासारखं मला होतं. 

त्यातले त्यात माणसांच्या व्यक्तिरेखांचा जीवन चरित्रांचा जणु आरसा असलेलं कधीमधी वाचनात येतं आणि तर अनेक जीवनानुभव जवळून बघायला मिळाल्यासारखा अनुभव गांठी येऊन, विशाल दृष्टी तयार झाल्यामुळे आपलं मन चिंब चिंब होऊन जातं !

शेवटी जीवनात दोन गोष्टींची गरज आहे, एक म्हणजे कशाने तरी भारावून जाणं आणि दुसरी म्हणजे आपल्यामुळे आपल्या कृतीमुळे कोणीतरी भारावून जाणं ! या दोन गोष्टी घडत राहिल्या तर आयुष्याचे सार्थक झाल्यासारखे वाटत राहील....

ह्या पार्श्वभूमीवर मी "मुंगीचं महाभारत" ह्या प्रा. गंगाधर गाडगीळांच्या आत्मकथनाची कहाणी असलेल्या पुस्तकाचा रसास्वाद असलेल्या माझ्या एका विडीओची लिंक पुढे देत आहे....

ती उघडा आणि ऐका....

https://youtu.be/emHc-RgJyIU

धन्यवाद

सुधाकर नातू