👍💐"शारदोत्सव !":👌💐 👍"दैनंंदिनीतील पाऊलखुणा !:👌

 👍💐"शारदोत्सव !":👌💐

👍"दैनंंदिनीतील पाऊलखुणा !:👌
दैनंदिनीमध्ये रोजचे अनुभव मी लिहित आलो आहे. त्या अनुषंगाने 'दैनंदिनीतील पाऊलखुणा' या माझ्या लेखमालेतील हा पुढचा लेख आहे. यामध्ये अशाच एका डायरीमधील काही नोंदी मांडत आहे. त्या तुम्हाला वेगळे अनुभव आणि अंतर्मुख करणारे विचार देतील अशी आशा आहे.

12/5/'15
"बरोबर महिन्यापूर्वीच्याच अनुभवाची पुनश्च पुनरावृत्ती काल पुण्याहून येताना आली. अखेरीस चार वाजताची दुपारची नेहमीची गाडी स्लीपर कोच 5 वाजता आली आणि आम्ही बराच वेळ आधी वाट बघितल्यामुळे कंटाळून तिच्यातच बसलो. आम्हाला सांगितले गेले की हिंजेवाडीला जा तिथे सीटवाल्या बसमधून पुढे मुंबईला जा. असा अचानक सल्ला दिल्याने माझ्या संतापाचा उद्रेक झाला.

कारण आम्ही खूप आधीपासून तिकीट रिझर्व्ह- अडीच किंवा तीषन वाजण्याच्या गाडीचे केले होते. ती काही आलीच नाही आणि ही भलतीच गाडी आली. तिच्यामध्ये सीटवर बसता येणं कठीण होतं, कारण ती स्लीपर कोच होती. कसाबसा मान वाकवून बसलो आणि अर्ध्या तासाचा तो स्लीपर कोचचा प्रवास अक्षरशः हाडे खिळखिळी करणारा होता. त्यामुळे मला काही विशिष्ट आरोग्याच्या अडचणीमुळे कमी बोलायचे असूनसुद्धा, आवाज खराब करत बसलो. माझा राग मोठमोठ्या आवाजात व्यक्त करत राहिलो. "कधीही रिऍक्ट न करता रिस्पॉन्स करावे, शांतपणे घ्यावे" हे केवळ वाचता येते, पण प्रत्यक्षात येत नाही, याचाच हा अनुभव होता. आपण बदलू शकतो नव्हे बदलायला हवे, हे खरं म्हणजे समजायला हवं.

कारण त्याच गाडीतील दुसरे काही प्रवासी अजून दूरवरून आले होते. त्यांनाही असाच त्रास झाला होता. पण ते निमुटपणे तो सगळा त्रास दगदग सहन करत होते. हे बघितलं आणि मला माझीच लाज वाटायला लागली. त्यातल्या एका आजीचे तर गुडघे दुखत होते, त्यामुळे बसणे कठीण असूनही त्या मंडळींना असाच अनुभव येऊनही, ती म्हातारी बाई सारे सहन करत होती. हे खरोखर कौतुकास्पद होते. माझी पत्नी तर हिंजेवाडी येईपर्यंत चक्क झोपूनही गेली होती. माझी मलाच लाज वाटली. हिंजेवाडीला आम्ही दोघे उतरलो. दुसर्या गाडीची प्रतीक्षा करत बसलो. पण आपण योग्य वागलो नाही हे मला पटून गेले..

प्रसंग जसा येईल तसं आपण आपल्याला बदलायला हवं. होईल तो त्रास सहन करायला हवा. हे त्या आजींच्या एकंदर सहनशीलतेत्मुळे मला समजून आले !

15/5/'15
नुकतेच आम्ही "शेवग्याच्या शेंगा" हे नाटक बघितले. तसे ते लांबत जाणारे कंटाळवाणे नाटक होते, परंतु त्या नाटकामधून जो विचारप्रवाह वर्तवला होता, तो
मनामध्ये रुजून गेला. तो असा:

"वेळ जशी आयुष्यात बदलत जाते, तसे आपले जीवनातले ध्येय वा पर्पज व अपेक्षाही कालानुरूप परिस्थितीनुरूप बदलत गेल्याच पाहिजेत, याचे भान ठेवून वागणे हे शहाणपणाचे होय."
हा एक अमूल्य संदेश सर्व वयोगटाला लागू होतो. तेच नाटकातील तीन भिन्न पिढ्यांमधील उदाहरणांवरून दाखवले आहे. "श्री चिंतामणी"ची सर्वच नाटके दिशादर्शक असतात, त्याचाच प्रत्यय या नाटकाने आला एवढे मात्र खरे !

25/5/'15
"केवळ नाटके सिनेमे पाहणे व एन्जॉय करणे, हॉटेलिंग करणे म्हणजेच सुख मिळविण्याचा एकमेव अत्यावश्यक व सर्वोत्तम मार्ग नव्हे. मात्र हेच हल्ली कुणालाच समजेनाचे झाले आहे. कारण या पैसे घालवणाऱ्या मार्गांशिवाय, अनेक सुलभ सोपे बिनखर्ची मार्ग असू शकतात. त्याकडे कोणाचेही ध्यान जात नाही. परत प्रकृतीलाही ते मार्ग अधिक सुख समाधान देऊ शकतात. याची जाण विशेषतः जेष्ठ नागरिकांनी ठेवावीः
"वाचन करणे, घरात सुरेल संगीत ऐकणे, टीव्ही पाहणे, शांतपणे काहीच न करता आपल्यातच मग्न राहणे किंवा जवळच्या बागेत समुद्रकिनारी जाऊन निसर्गाचा आस्वाद घेणे अथवा जवळपासच्या आपल्या सुह्रुदांच्या भेटीगाठी घेऊन, त्यांच्याबरोबर सुखदुःखाच्या अनुभवांच्या गप्पा मारणे" असे अनेक मार्ग आपल्यासमोर असू शकतात. मात्र तिथेही व कुठेही अतिरेक नको, हे मर्म लक्षात ठेवायला हवे !

धन्यवाद
सुधाकर नातू