#👍"ह्रदयसंवाद-२ !:👌😢 "झाली बेफिकिरी, नुकसान लै भारी !😢:

 👍"ह्रदयसंवाद-२ !":👌

😢 "झाली बेफिकिरी, नुकसान लै भारी !":😢
कुठलीही गोष्ट कधीही गृहीत धरू नका. जे काही समोर आहे, त्याचा सखोल अभ्यास करा विचार करा माहिती मिळवा आणि नंतरच कृती किंवा निर्णय घ्या. तसे केले नाही, तर त्या बेफिकीरीपायी नुकसान होते त्याचा अनुभव अनेक वेळा येतो.

विवाहजुळणीच्या वेळी तर पुष्कळदा नीट माहिती घेतली जात नाही किंवा सखोल चौकशी करून ती काढली जात नाही आणि आपला आपण काहीतरी समज करून बऱ्याच गोष्टी गृहित धरतो आणि त्यामुळे शेवटी नुकसान होण्याचा अनुभवही पुष्कळांना येतो. कारण एकदा विवाह झाला की, आपण ज्या गोष्टी गृहीत धरल्या होत्या, तशा त्यानंतर अनुभवास आल्या नाहीत की मागे जायचा मार्ग बंद झालेला असतो ! म्हणून विवाह जुळवताना अत्यंत चोखंदळपणा दाखवणे नितांत गरजेचे आहे. ह्या संबंधीची अनेक उदाहरणे प्रत्येकच कुटुंबापाशी असतात, त्यामुळे ती पुनरुक्ती मी येथे टाळतो.

एका गृहस्थाचा एका राष्ट्रीय कमर्शियल बँकेसंबंधीचा अनुभव असाच बेफिकीरीमुळे नुकसान झाल्याचा आहे. त्याची पत्नी आजारी होती, ऑपरेशन करणे आवश्यक होते. त्यामुळे त्याने आपल्या फिक्स डिपॉझिटस्ची रक्कम, मुदती आधी कुठलीही चौकशी न करता काढून घेतली. डिपॉझिटच्या रसीटस आवश्यक ते सौपस्कार करुन बँकेला दिल्यानंतर, ही रक्कम जेव्हा त्याच्या सेविंग अकाउंट ला जमा झाली, तेव्हा त्याच्या लक्षात आले की त्याचे काही हजार रुपयांचे नुकसान झाले होते. त्याला वाटले होते की निदान मूळ मुद्दलाची रक्कम तरी मिळेल.

परंतु चौकशी न केल्यामुळे नुकसान झाले. नंतर त्याने 'ह्यासाठी बँकेचे नियम काय आहेत' अशा बद्दलची चौकशी केल्यानंतरही यासंबंधीही बँकेने कुठलीही माहिती दिली नाही, संबंधित कर्मचार्याने वजा कजलेल्या रकमेचा सविस्तर खुलासा करणे टाळले. शेवटी डोक्याला हात लावणे एवढेच त्यांच्या हातात राहीले ! सर्टिफिकेट देतानाच त्याने चौकशी करायला हवी होती, ती किती रक्कम वजा केली जाईल आणि नंतरच ती सर्टिफिकेटस् त्याने द्यायला हवी होती. राष्ट्रीयीकरण झालेल्या बँकांमध्ये सेवा देताना बेफिकीरी दाखवली जाते हा नेहमीचा अनुभव आहे सहाजिकच जमीन प्रसंगावधान राखावे सखोल चौकशी करावी आणि नंतरच निर्णय घ्यावा हा धडा त्याला या अनुभवामुळे आला.

दुसरा, नुकताच एका नामांकित वाचनालयास संबंधी बेफिकीर राहण्याचा अनुभव एका परिचित ग्रुहिणीला आला आणि त्यामुळे तिचे टाळता येण्याजोगे नुकसान झाले. कसे ते त्या वाचनालयाच्या whatsapp समुहावर पाठवलेल्या संदेशातून पहा:

"सादर वंदन,
मी, सौ...... 70 वर्षाची डायबेटीस पेशंट असलेली, ज्येष्ठ नागरिक आहे. आपल्या वाचनालयाची मी सभासद असून माझा सभासद क्रमाक ***** आहे.

मार्च 20 मध्ये कोरोना महामारी सुरू झाल्यामुळे, तेव्हापासून लायब्ररीमध्ये वाचनालयामध्ये आलेली नाही आणि पुस्तक किंवा मासिके घेतलेली नाहीत. मार्च 20 पावेतोची वर्गणी भरलेली आहे. त्यानंतर आता दोन वर्षांनी आता पुनश्च वाचनालयात येऊन पुस्तक मासिक मी घेऊ इच्छिते.

यासंदर्भात माझ्या यजमानांनी काल आपल्याशी फोनवरुन चौकशी केली असता, असे समजले की, गैरहजर असलेल्या कालखंडाचीही वर्गणी भरायला लागेल. यासंदर्भात आम्हाला एप्रिल 20 नंतर
आतापर्यंत कोणतीही तशी सुचना आपणाकडून मिळालेली नाही. तसेच कधीही आपणाकडून वर्गणी न भरल्याबद्दल तेव्हापासून व्हाट्सअप वर सूचना कधीही आलेली नाही. जर आपण तशा सूचना व माहिती सभासदांना दिली असेल, तर ती कोणती आणि ती कशी दिली ते कळवावे. ज्येष्ठ नागरिक म्हणून आम्हाला असा भुर्दंड देणे कितपत योग्य आहे, याचाही विचार करावा आपल्या उत्तराची वाट पाहत आहे.

धन्यवाद
सौ...."

लॉकडाउन लागल्यापासून कोणत्याही प्रकारची कल्पना वाचनालयाने सभासदांना दिली नव्हती हे खरेच परंतु सभासद गृहिणीने देखील गृहीत धरले की ज्या अर्थी यापुढे वाचनालयात जाऊन पुस्तक घेत नाही त्यामुळे आपल्याला वेगळी वर्गणी भरायची गरज नाही परंतु हे तिचे गृहीतक चुकीचे ठरले ती दोन वर्षांनी सारा करुणा महामारी चा एकंदर माहोल निवळल्यावर वाचनालया वरील वाचनालयाला वरील संदेश पाठवला खराब परंतु त्याचा काहीही उपयोग झाला नाही ही आश्चर्य याचे वाटते की सभासदांनी वर्गणी भरली नाही याचा त्याच्या तगादा च्या कालखंडात वाचनालयाने देखील सभासदा मागे लावला नव्हता.

सात महिन्याने लॉक डाऊन मध्ये शिथीलता दिल्यानंतर व्हाट्सअप स्टेटसमध्ये केवळ त्यांनी उल्लेख केला होता असे वरील संदेशानंतरच्या चौकशीत समजले. पण सहसा जर आपल्याला संदेश आला नसेल व्हाट्सअपवर तर आपण उगाचच कुणाचेही स्टेटस पहात नाही. त्यामुळे वाचनालयाने व्हाट्सअप ग्रुप वर प्रत्यक्ष माहिती देऊन यासंबंधी आपले धोरण काय आहे याचा खुलासा सभासदांना संदेशाद्वारे करायला हवा होता. पण त्यांनी देखील गृहीत धरले की स्टेटस वर टाकलं म्हणजे आपली जबाबदारी संपली. शेवटी त्या गृहिणीने आपले वाचनालयाचे सभासदत्व बंद केले. पण तेव्हा तिला लाँकडाऊनचे सात महिने सोडून उरलेल्या सतरा महिन्यांची वर्गणी, वाचनालयाकडे असलेल्या तिच्या अनामत रकमेचा हिशोब वजा करून चुकती करावी लागली.

येथे हलगर्जीपणा दोघांकडून झाला होता अथवा गृहीत धरणे दोन दोघांकडून झाले होते. पण त्यात वाचनालयाचा फायदा झाला आणि सभासदाचे नाहक नुकसान झाले. ही एकप्रकारे न दिलेल्या सेवेबद्दलची लूटच नव्हती कां? हा सभासद जेष्ठ नागरिक स्री आहे, कोरोना महामारीतील एकंदर भीषण परिस्थितीची जाण ठेवून निदान वाचनालयाने तिला काही सूट देणे गरजेचे होते. पण लक्षात कोण घेतो? शेवटी "इंद्राय स्वाहा, तक्षकाय स्वाहा" असे म्हणून गप्प राहायचे. आपणच आपल्या बेफिकीरीबद्दल आपल्यालाच दोष देत.

सारांश...
👍"दिसतं तसं नसतं, आणि म्हणून जग फसतं! 
पहिली फसवणूक ही एक सुधारण्याची संधी, 
पुन्हा फसाल, तर ती मूर्खपणाची घोडचूक असते! 
म्हणून, 
जागे व्हा, जागे रहा; जाणते व्हा, आणि जाणतेच रहा!" 👌

धन्यवाद
सुधाकर नातू                                                            

ता.क.
दुर्दैवाने हा लेख लिहिण्यापूर्वी, स्वयंपाकघरात गॅसवर पाणी तापत ठेवून, मी बाहेर आलो आणि मोबाईलवर हा लेख बडवत बसलो खरा, पण लेख लिहून झाल्यावर जेव्हां स्वयंपाकघरात गेलो, तेव्हा लक्षात आले की, गॅस बंद केल्यामुळे, पाणी जवळजवळ तळाला गेले होते. माझ्या बेफिकीरीपायी कितीतरी गॅस हा असा वाया गेला होता ! म्हणजे मी म्हणतो तेच खरे "करा बेफिकीरी, होईल नुकसान लय भारी !"